به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در اهواز، حجت الاسلام و المسلمین محسن حیدری نماینده مردم خوزستان در مجلس خبرگان رهبری در یادداشتی به نقد نظریه حجاب اختیاری از نظر شرع مقدس و قانون پرداخت.
متن یادداشت به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
در ارتباط با حوادثی که در نیمه دوم شهریور ۱۴۰۱ پیش آمد، اشاره به چند نکته ضرورت دارد.
۱ـ در این حوادث جرائمی هولناک توسط اغتشاشگران انجام شد. کارهائی از قبیل آتش زدن اموال عمومی و خصوصی مثل آمبولانسها، بانکها، وسایل نقلیه مردم و پلیس، کشتن انسانهای بی گناه، هتک حرمت قرآن، مقدّسات و نوامیس مردم قطعاً محکوم است. ملّت مسلمان ایران و مراجع تقلید و سائر اندیشمندان و مصلحان از آن کارها تبری جستند و آن ها را محکوم کردند . امّا در ایام مذکور و چندی پیش از آن سخنانی از سوی برخی از کسانی که در لباس روحانیت هستند و خود را محقق و مدرس می دانند، شنیده شده که خطرات هولناک تری در پی خواهد داشت، چون جنبۀ تحریف دین و بدعت دارد، امّا کمتر کسی از آن سخنان تبّری جسته است.
سخنانی از قبیل اینکه: «حجاب در عین حال که وجوب شرعی دارد اختیاری است. حجاب مثل نماز است مگر نماز اجباری است؟ و یا اینکه در اسلام حتی نماز یا روزه تحمیلی نیست چه برسد به حجاب. اصلاً ما در دین تحمیل نداریم. اساس دین اختیار و انتخاب است در خود قرآن هم به این مسئله اشاره شد، حجاب را به هیچ وجه نمی توان به کسی تحمیل کرد. قانونی برای اجباری کردن حجاب نداریم. در اسلام نمی توان حجاب را اجباری کرد».
از آنجا که سخنان مزبور گرچه ظاهری زیبا دارد اما در بطن خود تحریفی ناروا و بدعت آمیز نسبت به اسلام را در بر گرفته است، لازم است از باب عمل به حدیث شریف «اذا ظهرت البدع فی امّتی، فلیُظهر العالم علمه، فمن لم یفعل فعلیه لعنة الله / اگر در بین مردم بدعتها آشکار شد بر عالم واجب است که علم خود را اظهار کند و الّا گرفتار لعنت الهی می گردد»، اندیشمندان دینی و فقهاء نظر خود را ابراز نمایند.
۲ـ در سخنان مذکور بین مرزهای اختیار و اجبار خلط صورت گرفته و دو مغلطه آشکار اتفاق افتاده است.
مغلطۀ اوّل: خلط بین امور اعتقادی و احکام عملی است.
امور اعتقادی مثل اعتقاد به اصل وجود خدا و صفات او، نبوت، معاد، امامت و غیره، چون جنبۀ فکری و عاطفی دارد، نه در زمینه ایجاد و نه امحاء اکراه و اجباربردار نیست. آنها عوامل خاص خود را دارند، مثل اقناع فکری و تحریکهای قلبی است که با هیچ قانون و آلت مادّی قابل ایجاد و اعدام نیست. اکراه و اجبار درباره امور مادّی و ظاهری مثل خوردنیها و آشامیدنیها، پوشیدنیها و غیره امکان دارد نه امور اعتقادی. لذا در قرآن آمده است؛ «هیچ الزام و اکراهی در دین و پذیرفتن حق و نفی باطل در کار نیست، چه آن که رشد و هدایت از کفر و ضلالت آشکار و مشخص شده است».
علی هذا پذیرش اصل دین باید در فضائی آزادانه صورت گیرد، نه با تحمیل و اجبار.
از این رهگذر است که قرآن به پیامبر(ص) در بحبوحه جنگ با مشرکان دستور میدهد که اگر کسی از مشرکان از تو بخواهد در محیطی آزادانه کلام خدا را بشنود و دربارۀ آن فکر کند، شرایط را برای او مهیا کن تا کلام خدا را بشنود اگر پذیرفت چه بهتر و اگر نپذیرفت او را با اسکورت محافظت به محل امن خودش برگردان. خداوند می فرماید: «و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست، پناهش بده تا سخن خدا را بشنود و پس از آن (که دین خدا به او ابلاغ شد و شنید) او را به محل أمن و آرام زندگیش برسان. این بدان سبب است که آنان مردمی هستند که حق را نمی دانند».
بنابراین انسان در موقع پذیرش دین باید آزاد گذاشته شود تا با اختیار خود دین را بپذیرد.
امّا همین که انسانی با طوع و رغبت اسلام را پذیرفت باید التزام عملی به ماندن بر اسلام و عمل کردن به احکام و دستورات دینی داشته باشد. اگر کسی بخواهد بعد از مسلمانی به کفر بر گردد و مرتد شود و یا اینکه واجبات شرعی را عمل نکند و محرّمات الهی را مرتکب شود، با احکام و مقرراتی به نام حدود و تعزیزات مواجه می گردد.
مقصود از حدود، آن عقوبتهایی است که در منابع فقه مثل کتاب سنت و اجماع معین شده باشد مثل حدود مربوط به ارتداد، زنا، لواط، سرقت، محاربه و افساد فی الارض، شرب خمر و غیره. و تعزیرات مربوط به عقوبتهایی است که در منابع مذکور معین نشده و تعیین کمیّت و کیفیت آنها به حکومت شرعی تفویض شده است و شرط شده که تعزیرات از پائین ترین حد از حدود شرعی زیادتر نباشد. البته تعزیرات اختصاص به ضربه شلاق ندارد و به جرایم مالی و حبس هم قایل تعمیم است.
بنابراین آقایانی که هرگونه اجبار و الزام را در دین نفی می کنند، درباره حدود و تعزیرات چه می گویند؟ آیا آنها را منکرند؟ در این صورت به عنوان منکر ضرورتهای مسلّم دین باید شناخته شوند. و اگر قبول دارند، وجه اینکه می گویند حجاب باید اختیاری باشد، چیست؟ آیا در مقابل کشف حجاب، مردم وظیفه نهی از منکر ولو لسانی طبق شرایط مقرّره ندارند، و آیا نظام اسلامی وظیفه برخورد با متخلف را ندارد؟
۳ـ حدود و تعزیرات هم مبنای قرآنی و روایی دارد و هم فی الجمله مورد اجماع همۀ مسلمین است، و البته فلسفۀ محکم اجتماعی و تربیتی و اخلاقی دارد. عمدۀ فلسفۀ آنها به تأمین امنیت همه جانبه برای جامعه، و رشد و تربیت معنوی بر می گردد. چرا که در اسلام نظام های منسجمی برای امنیت و تربیت تعریف شده است، و ارتکاب محرّمات آن نظامها را دچار اختلال مینماید.
دربارۀ امنیت باید گفت: هر جامعۀ انسانی نیازمند امنیت همه جانبه است. همانگونه که نیازمند به غذا، هوا و آب است، امنیت همه جانبه یعنی جانی، مالی، ناموسی، اخلاقی و غیره هم لازم دارد. لذا در اسلام با همه کارهائی که امنیت همه جانبه جامعه را مورد تهدید قرار می دهد، مقابله می شود و قوانینی را هم برای پیشگیری و هم برای درمان متخلفان قرار داده شده است.
مثلاً کسی که در پی ترور افراد جامعه چه با اسلحه سرد و چه با اسلحه گرم و یا مثل سم و بیوشیمی برآید، حکومت اسلامی باید جلوی او را بگیرد و او را به عقوبت مناسب محکوم کند. قصاص، حد محاربه و افساد فی الارض از این قبیل احکام است. و همینطور است، اگر کسی امنیت مالی جامعه را مورد تهدید قرار دهد، و دست به دزدی، اختلاس و غیره بزند باید دست او را کوتاه کند. حدّ سرقت و احکام مقابله با اختلاس، رباخواری و رشوه خواری برای این هدف تشریع شده است.
امنیت اخلاقی جامعه هم کمتر از امنیت جانی و مالی نیست. چنانچه اینگونه امنیت لطمه بخورد حتی امنیت جانی و مالی هم از بین می رود و دنیا و آخرت مردم تباه می گردد.
حدود مربوط به زنا، لواط، قذف، شرب خمر و تعزیرات مربوط به فعل محرمات دیگر از قبیل کشف حجاب در این راستا باید تفسیر شود.
درباره تربیت باید گفت که اسلام نظامی متکامل و متعادل دارد نه مثل نظام هایی که در استفاده از راه های خشونت آمیز افراط می کنند و نه مثل نظام هایی که تفریط دارند و هرگونه خشونت را نفی می کنند. در اسلام استفاده از راه های مسالمت آمیز تربیتی از قبیل مهرورزی، جدال بالّتی هی احسن، موعظه، پیشگیری های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و غیره اولویت دارد. در نهایت و در صورت ضرورت روشهای بازدارنده هم را تجویز می کند. حدود و تعزیرات شرعی به عنوان «آخر الدواء الکیّ» در این راستا تشریع شده است. یقیناً اگر حدود و تعزیرات تعطیل شود، نظام تربیتی و اخلاقی جامعه سقوط می کند، و زمینه برای تسلط اشرار و تعطیل کلّی احکام الهی فراهم می گردد.
۴ـ همانگونه که گذشت، تعزیرات عقوبتهایی است که اسلام برای ترک واجبات و یا ارتکاب محرّمات تشریع فرموده است. این مطلب اجماعی است. محقق حلّی در کتاب شرایع الاسلام آن را در مسأله ششم از مسائل کتاب الحدود و التعزیرات عنوان کرده، و صاحب جواهر در شرح آن می نویسد: «لا خلاف و لا اشکال نصّاً و فتوی فی أن الخ». یعنی «در مسأله تعزیر تارک واجبات و فاعل محرمات، هیچ اختلافی بین فقهاء وجود ندارد و هیچ اشکال و شبهه ای در آن نیست، هم از نظر نص و هم از جهت فتوا».
شهید اول و شهید ثانی در لمعه و شرح لمعه آورده اند که «و یعزّر کلّ من ترک واجباً او فعل محرماً بما یراه الحاکم» یعنی هر کسی که واجبی را ترک کند و یا کار حرامی را انجام دهد بر اساس نظر حاکم شرع باید تعزیر شود».
امام خمینی(ره) هم می فرمایند؛ «کل من ترک واجباً او ارتکب حراماً فللامام و نائبه تعزیره سواء کانت من المحرمات الکبیرة او الصغیرة».
بر اساس حکم اجماعی مشرعیت انجام تعزیرات در مورد تارک یکی از واجبات و یا مرتکب یکی از محرمات، می توان مشروعیت آن را در مورد خانمی که کشف حجاب کند و در ملأ عام تظاهر به گناه نماید اثبات کرد، زیرا حفظ حجاب یک واجب مسلّم شرعی است که مبنای آن آیات قرآنی و سنت قطعی و اجماع مسلمین است، و کسی که آن را ترک کند مرتکب گناه کبیره به حساب می آید.
بر اینکه ترک یکی از واجبات شرعی گناه کبیره به حساب می آید، احادیث صحیحه دلالت می کند. از جمله حدیث صحیح عبدالعظیم حسنی از امام جواد۷است که درباره معرفی گناهان کبیره روایت شده است. از جمله گناهان کبیره این مورد را معرفی فرموده است «و ترک الصلاة متعمداً او شیئاً ممّا فرض الله عزوجل ».
بنابراین حتی اگر قائل به قید گناه کبیره دربارۀ فعل گناه مستوجب تعزیر باشیم کما اینکه در بعضی از چاپ‌های تحریر الوسیله آمده است، ضرری به مدّعای ما درباره مشروعیت اجرای تعزیر در مورد کشف حجاب نمی زند.
ضمناً آن کسانی که می گویند که ترک نماز عقوبت ندارد، چون نماز اختیاری است، باید به این اشکال پاسخ دهند که با اجماع فقهاء درباره مشروعیت تعزیر تارک واجبات چه کار می توانند بکنند؟
۵ـ مغالطۀ دوم خلط بین اختیار تکوینی و اختیاری تشریعی است
طرفداران حجاب اختیاری می گویند «حجاب وجوب شرعی دارد و اختیاری است. حجاب مثل نماز است مگر نماز اجباری است؟... اصلاً ما در دین تحمیل نداریم...».
ظاهر کلام آنها این است که انسان اختیار دارد که بخواهد نماز بخواند و یا نخواند، زن مختار است که حجاب داشته باشد یا کشف حجاب کند، حجاب به خودش مربوط است و کسی نمی تواند به او اعتراض کند و هیچ دستگاهی نمی تواند او را با تعزیر باز دارد.
این مغلطه ناشی از خلط اختیار تکوینی با اختیار تشریعی است. اختیار تکوینی یعنی این که انسان با اختیار آفریده شده و همۀ عقائد را به اختیار قبول می کند یا رد می کند و همه واجبات را می تواند تکویناً انجام دهد یا ندهد. و همه محرمات را نیز همینطور. در این مطلب شکی نیست، زیرا همۀ قاتلان و جنایتکاران اختیار تکوینی در انجام جنایتهای خود دارند، اما اختیار تشریعی عبارت است از اینکه انسان شرعاً مخیّر است یک کاری را انجام دهد یا نه مثل مباحات و حتی مستحبات و مکروهات که الزامی در فعل و ترک آنها نیست، اما در تکالیف الزامی مثل واجبات و محرمات اختیار تشریعی نیست گرچه اختیار تکوینی وجود دارد. بنابراین آیا انسان مختار از نظر تکوینی اختیار تشریعی هم دارد که واجبات را ترک کند و محرمات را انجام دهد، به طوری که با هیچ عقوبتی در دنیا از سوی نظام اسلامی مواجه نگردد؟ و یا مردم حق نداشته باشند تارک واجبی مثل حجاب را امر به معروف و مرتکب حرامی مثل کشف حجاب را نهی از منکر کنند یا نه؟ ظاهر کلام طرفداران حجاب اختیاری این است که هیچ کس نمی تواند جلوی کشف حجاب را بگیرد.
قطعاً کسی که این حرف را می زند باید قائل به این باشد که در اسلام هیچ تکلیف الزامی وجود ندارد نه واجب و نه حرام و همه احکام مباحات است و این همان اباحی گری است و نیز باید وجوب امر به معروف و نهی از منکر و همۀ حدود و تعزیرات را که از ضروریات دین است انکار کند، زیرا همۀ این احکام بازدارنده است و عمل کردن به آنها باعث الزام افراد به ادای واجبات و ترک محرمات می گردد، و این مطلب بر خلاف نظریه حجاب اختیاری است.
۶ـ در سخنان طرفداران حجاب اختیاری آمده است که «قانونی برای اجباری کردن حجاب نداریم».
اگر مقصود آنها این است که ماده ای یا تبصره ای که بگوید: حجاب اجباری است، نداریم، می توان گفت که بله چنین تصریحی به این شکل در قانون نیامده است، ولی اگر مقصود این است که قانون، کشف حجاب را آزاد گذاشته و هیچ عقوبتی برای مرتکب آن در نظر نگرفته است، قطعاً اشتباه کرده اند. برای جواب به این شبهه کافی است آقایان به قانون مجازات اسلامی جدید مصوب ۱۳۷۵ش، فصل هجدهم جرایم ضد عفت و اخلاق عمومی، مادّه ۶۳۸ و تبصره آن مراجعه نمایند.
متن ماده ۶۳۸ از این قرار است: «هرکس علناً در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل اجرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم می گردد». و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی باشد، ولی عفت عمومی را جریحه دار نماید. فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
تبصره: زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر و انظار عمومی ظاهر شوند به حبس ده روز تا دو ماه و یا از پنجاه هزار تا پانصد هزار ریال جزای نقدی محکوم خواهند شد».
و نیز می توان به قانون آیین دادرسی کیفری مادّه ۴۴ مصوب سال ۱۳۹۲ش دربارۀ جرائم مشهود مراجعه نمود.
۷ـ آخرین سخن، این هشدار است که فرهنگ برهنگی، برهنگی فرهنگی در پی دارد. کشف حجاب که از ره آوردهای فرهنگ مبتذل غرب است زمینه ساز انحطاط فرهنگی و اخلاقی است و معلوم است که انحطاط اخلاقی، یعنی همان سقوط انسانیت و بستر سازی برای اعراض از خدا، معنویت، پیشرفت، کرامت و عزّت اسلامی، و کشاندن جوانان به بیغوله های جرم و جنایت است.
تجربۀ تلخ و تاریخی اندلس اسلامی که با طراحی و عملیات افساد اخلاقی جوانان مسلمان توسط صلیبی ها در قرون گذشته، آن کشور اسلامی سقوط کرد و جز ویرانه هایی از تمدن پر شکوه اسلامی در مغرب زمین نمانده است، فرا روی همگان است.
امروز هم غربی های صهیونیست و صلیبی ها با طراحی ترفندهایی مثل سند ۲۰۳۰ در پی استحاله فکری و اخلاقی کشورهای اسلامی و ترویج سبک زندگی غربی و کنار زدن سبک زندگی اسلامی اند.
آن کسانی که امروزه بی محابا پا روی پدال ترویج حجاب اختیاری گذاشته اند، کمی به فکر فرجام خود و جامعه اسلامی باشند.
محسن حیدری
نماینده خوزستان در مجلس خبرگان رهبری
اهواز ـ مهرماه ۱۴۰۱
نظر شما